आद्य श्री शंकराचार्य हे पूर्ण अवतार असल्याने ज्ञानी होते. आचार्यांचा व्रतबंध झाल्यावर, धर्मप्रसाराचे व वेदरक्षणाचे कार्य आपणाला करावयाचे आहे याची त्यांना पूर्ण जाणीव झाली. त्यासाठी संन्यास घेण्याची आवश्यकता त्यांच्या लक्षात आली. आचार्यांनी गोविंदाचार यांना गुरु केले. त्यांनी आचार्यांना संन्यास दीक्षा दिली व आपले शिष्य केले. आपल्या या परंपरेचे आद्य गुरु हे भगवान श्री शंकर असून श्रीमद आद्य श्री शंकराचार्य त्याच परंपरेतील आहेत. त्यांचा जन्म वेद रक्षणासाठी होता. त्यांची शक्ती मोठी होती. त्यांची योग्यता व बुद्धिमत्ता ही मोठी होती. त्यावेळेला अनेक विद्वानांशी चर्चा करून 'वेद हेच कसे मोठे आहेत' व वेदा अभ्यास केला तर अध्यात्म साधता येते आणि विज्ञानही निर्माण होते हे सांगितले. त्यामुळे बुद्धिमान लोक जन्माला येतील व भारताची स्थिती अतिशय उत्तम होईल हे पटवून दिले. हा विचार साक्षात परमेश्वराशिवाय दुसऱ्या कुणाचाच असू शकणार नाही. आचार्यांनी भोगववृत्तीपेक्षा धर्म श्रेष्ठ आहे याचे सखोल विवेचन केले आहे. आद्य श्री शंकराचार्य हे परमात्मा होते असे नसून आजही परमात्माच आहेत. आजही प्रत्येक आचार्य पिठावर विराजमान झालेले आचार्य भगवान शंकराचाच अंश आहेत असे मानले जाते व आजही भक्तांच्या हे अनुभवास येते.

आचार्य श्रद्धावानही होते. ते सुद्धा सुरुवातीला भक्तीच्या मार्गानेच गेले. त्यांच्या जीवनाचा विचार केला तर त्यांना जेव्हा वडिलांनी जगदंबेची पूजा करायला सांगितली तेव्हा त्यांनी ती मनोभावे केली. जगदंबे ची पूजा करून झाल्यावर जगदंबेने दूध प्राशन करावे यासाठी आक्रोश केला. जगदंबेने ते सर्व दूध प्राशन केले. हा आचार्यांचा आततायीपणा नसून भक्तिमार्गातला उच्चांक होता. एवढेच नव्हे तर प्राशन केलेल्या दुधाचा प्रसाद तू मला परत दे म्हणून झोपून हा आक्रोश केला तो सुद्धा एक प्रकारचा भक्तिमार्गातील अविष्कारच आहे. अल्पवयामध्ये सुद्धा श्रद्धेने केलेली भक्ती परमेश्वराला मान्य होते. भक्तिमार्गाने गेल्याशिवाय तत्त्वज्ञान सांगता येत नाही व समजतही नाही.

आचार्य शिवलिंगाची पूजा करीत असत. वास्तविक पाहता ते शिवाचे अवतार होते, माझे स्वतःची पूजा स्वतः करत होते. सदाशिव होऊन मंग शिवाची पूजा, अशा पद्धतीची ती पूजा आहे. आचार्य हे गुरु भक्त होते म्हणून ती पूजा द्वैताशी नसून अद्वैताची पूजा आहे. पुढे अद्वैताची पूजा लिंगामध्ये समाविष्ट झाली आणि भक्तीरूपाने लोकांच्या पुढे आली.

सदाशिव समारंभाम् शंकराचार्य मध्यमाम् |

अस्मदाचार्य पर्यंतांम् वंदे गुरुपरंपरांम् ||  

।। श्री गुरुदेव दत्त ।।